Dyskusję rozpoczął Tomasz Bakuła reprezentujący dział opakowań w spółce Kupiec. Po tym, jak podczas Warsztatów Flekso specjalista dowiedział się, że osoby wchodzące na rynek pracy nie mają szans zdobyć odpowiedniej wiedzy w procesie nauczania, zdecydował o organizowaniu w dużym, nowoczesnym zakładem wytwarzającym opakowania, którym dysponuje firma, warsztatów dla uczniów. Ich celem będzie pokazanie młodzieży maszyn i procesu druku fleksograficznego, by zachęcić do podjęcia pracy w tym sektorze.

Aleksandra Warkocka, dyrektor ZSZ nr 6 im. Lelewela w Poznaniu, przedstawiła dwa problemy dotyczące szkolnictwa poligraficznego. Jednym z nich jest potrzeba przekonania uczniów wszystkich zawodów poligraficznych oraz ich rodziców o atrakcyjności i nowoczesności tej branży (a, jak zaznaczyła, obecnie nie tylko nie ma takiej świadomości, a wręcz panuje powszechne przekonanie, że kształcenie zawodowe to nauka gorszego sortu). Do tego nieodzowna jest współpraca szkół z firmami z branży, które zorganizują zarówno drzwi otwarte (aby zachęcić do nauki), jak i praktyki zawodowe. Jak dodała, nauczyciele zawodu również powinni odbywać szkolenia i spotkania z praktykami, żeby aktualizować wiedzę. Drugi problem dotyczy dużego rozdźwięku między systemem edukacji (przestarzałe podstawy programowe, konieczność dokształcania kadry nauczycielskiej) a zewnętrznym systemem egzaminowania (który w założeniu ma oceniać obiektywnie).

Wypowiedź tę uzupełnił Michał Wójcik – nauczyciel zawodu w poznańskiej szkole, mówiąc o tak skonstruowanym egzaminie ministerialnym z zakresu fleksografii, że w jednej ze szkół poligraficznych o tej specjalizacji w danym roczniku nie zdała go ani jedna osoba, a na pytania w nim zawarte nie zdołali odpowiedzieć również specjaliści praktycy. Zwrócił też uwagę na potrzebę podniesienia jakości praktyk zawodowych, których celem powinno być nie zlecanie uczniom drobnych prac, ale faktyczna nauka wielostanowiskowa, pokazująca realia codziennej pracy i zachęcenie do zawodu.

Jacek Kuśmierczyk, prezes Polskiej Izby Druku, stwierdził, że założenia konstrukcji systemu kształcenia zawodowego w Polsce są błędne historycznie. Świetny dualny system szkolnictwa przedwojennego, zbudowany na wzór niemieckiego, został zastąpiony dobrym systemem kształcenia zawodowego na potrzeby konkretnych branż i firm, jednak po roku 1989 nastąpił krach szkolnictwa branżowego i zerwanie związków szkół i przemysłu. Dodatkowo sektor poligrafii podlega ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego. Jak podkreślił, obecny moment zmiany władzy stanowi dogodną okazję, by reprezentacja branży wymusiła na rządzących zmiany w tym zakresie. Nie wystarczy działać na poziomie lokalnym, choć jest to bezcenne – proces nauki zawsze kończy egzamin państwowy, konstruowany przez nikomu nie znanych autorów z ministerstwa, dlatego należy zrobić wszystko, by zmienić przynależność sektora poligrafii do ministerstwa zajmującego się przemysłem i rozwojem technologicznym. Prezes PID zaznaczył też rolę młodzieży i jej świeżego spojrzenia w rozwoju branży – może ono być kluczowe w transformacji ekologicznej poligrafii.

Na zakończenie dyskusji podpisano list intencyjny, który ma być, jak podkreślano, zaczątkiem procesu pozwalającego młodzieży wejść w życie zawodowe jako partnerzy dla fachowców z doświadczeniem.