Ekslibris to znak własnościowy książki, którym posługiwał się właściciel księgozbioru do personalnego oznaczania własności woluminu. Nazwa pochodzi z języka łacińskiego: ex libris, co dosłownie oznacza „z książek”.

Geneza ekslibrisu wywodzi się od malowanego herbu na kartach ksiąg w dawnych wiekach. Później, od XV wieku, zaczął on przybierać formę misternie skomponowanej ilustracji graficznej z wpisanym nazwiskiem właściciela. Znaki książkowe zamawiali i do dzisiaj zamawiają zarówno osoby prywatne, jak też i instytucje. Znak książkowy podkreśla bibliofilski stosunek właściciela do książki, a jego miejscem w książce jest wewnętrzna przednia strona okładki książki. W Europie, w formie papierowej stosowany jest od XV, w Polsce zaś od XVI wieku. Obecnie ekslibris stał się małą formą grafiki, a jego pierwotna funkcja użytkowa zanika, ustępując miejsca funkcji estetyczno-artystycznej. Ponadto ekslibris jest od XIX wieku przedmiotem pasji kolekcjonerskiej.

Pierwszy polski datowany ekslibris wykonany został dla biskupa włocławskiego Macieja Drzewickiego h. Ciołek (1467-1535), późniejszego prymasa Polski, kanclerza wielkiego koronnego, absolwenta Akademii Krakowskiej, dyplomaty. Warto w tym miejscu podkreślić, że w Polsce ekslibris pojawił się jako jeden z pierwszych w Europie. Liczne badania ekslibrisoznawcze potwierdzają, że na obecny stan wiedzy i odkryć, Polska zajmuje trzecie miejsce w historii najdawniejszego ekslibrisu europejskiego.

Na wystawie w Muzeum Papiernictwa zaprezentowane zostaną ekslibrisy znanych grafików europejskich, wykonane w różnych technikach m.in.: drzeworycie, miedziorycie, akwaforcie czy linorycie. Ekspozycja dostępna będzie dla zwiedzających do końca ferii zimowych (tj. do końca lutego 2018). Jej kuratorem jest Beata Dębowska.