Stereoskopia jest znana od co najmniej 150 lat. Pierwsze fotografie stereoskopowe zademonstrowano szerokiej publiczności na londyńskiej Wystawie Światowej w 1851 roku. Pierwsze obrazy 3D wykonane specjalną metodą soczewkową, które się ogląda bez dodatkowych przyrządów optycznych, powstały już w latach 70. XX wieku. Wtedy tylko kilka firm na świecie potrafiło produkować obrazy trójwymiarowe w tej technologii. Dzięki dynamicznemu rozwojowi urządzeń komputerowych i oprogramowania jest możliwe wykonanie zdjęć 3D w warunkach domowych.
W jaki sposób postrzegamy obraz trójwymiarowy? Gdy patrzymy na obiekt, gałki oczne ustawiają się tak, aby ich osie optyczne celowały w ten obiekt. Nasz mózg analizuje ich ustawienie. Im bliższy obiekt, tym kąt między jednym okiem, obiektem i drugim okiem jest większy (robimy większego zeza). Gdy osie optyczne gałek są równoległe, patrzymy w nieskończoność. Ideą wszystkich metod wykonywania zdjęć stereo jest wykonanie minimum dwóch zdjęć wykonanych w pewnej odległości od siebie. Odległość tę nazywamy paralaksą lub bazą stereo. Rozmiar tej bazy odgrywa kluczową rolę w tworzeniu zdjęć 3D. Przy fotografowaniu obiektów w odległości do 3–5 m baza 65–70 mm (rozstaw ludzkich oczu) w zupełności wystarczy. Przy większych odległościach baza również musi się zwiększyć.
Istnieją dwie metody fotografowania: równoległa i kierunkowa. W pierwszej z nich aparat fotograficzny przesuwa się prostopadle do obiektu i nie zmienia kierunku osi optycznej. Wadą tej metody jest konieczność dodatkowego przetwarzania zdjęć. Aby otrzymać efekt stereo, kompensacyjne zmiany zdjęć względem siebie, muszą uzyskać zerową paralaksę.
W metodzie kierunkowej oś optyczna obiektywu aparatu jest zawsze skierowana centralnie w
określone miejsce. Metoda ta odtwarza naturalne postrzeganie przez człowieka. Technicznie jest to trudne do realizacji. Obecnie istnieje kilka urządzeń, którymi można wykonać fotografie metodą kierunkową. Są chronione międzynarodowymi patentami, a ich ceny są niezbyt zachęcające.
W rozwiązaniu 3DStandART do wykonania zdjęć 3D są potrzebne: aparat cyfrowy – lustrzanka, prowadnica szynowa PS-1, program do kodowania obrazów 3D, komputer, drukarka o rozdzielczości min. 720 lpi, folia soczewkowa (lentikularna), laminator na zimno.
Aparat fotograficzny jest przymocowany do wózka, który porusza się ruchem po okręgu. Promień jest nastawny, od 2 metrów do nieskończoności. Baza stereo urządzenia wynosi do 90 cm. Aparat jest podłączony do panelu urządzenia przewodem zdalnego sterowania, który wyzwala spust migawki. Aby powstało zdjęcie soczewkowe, wystarczy ustawić parametry aparatu, bazę i liczbę zdjęć, po czym przesuwając aparat pokrętłem od lewej do prawej strony wykonać serię 18–30 zdjęć. Następnym etapem jest przetworzenie obrazów w programie do kodowania obrazów.
Folia soczewkowa to specjalne podłoże drukowe z przezroczystego tworzywa sztucznego w postaci folii z jednej strony gładkiej, z drugiej z wytłoczonymi soczewkami lub pryzmatami liniowymi. Folie te wykonywane są najczęściej z polimetakrylanu metylu, polistyrenu, polipropylenu lub poliestrów. Grubość folii jest związana z liniaturą soczewek. Im wyższa liniatura, tym grubość folii może być mniejsza, ale też wymagana jest wyższa jakość (dokładność) zadruku. Dostępne na rynku folie mają grubość 0,3–3,8 mm i liniaturę 10–161 lpi. Druk soczewkowy, czyli proces specjalnego przygotowania grafik przeznaczonych do współpracy z obiektywem soczewkowym, umożliwia widzowi zobaczenie różnych obrazów w zależności od kąta, pod którym patrzy.
Zrobione zdjęcia należy przetworzyć specjalnym program komputerowym, np. 3DMaserKit firmy Triaxes. Po uruchomieniu programu wczytujemy zdjęcia. Ustalamy punkt środkowy i kadrujemy. Wykonujemy test prążkowy (pitch test) dla danej rozdzielczości folii. Określamy liniaturę wydruku i wielkość fotografii, po czym uruchamiamy program, który tnie wirtualnie na paski nasze zdjęcie. Drukujemy i wykonany obraz laminujemy z folią soczewkową. (http://www.3dstandart.pl)