Jak czytamy na portalu blog.drupa.com (artykuł jest oparty na publikacji naukowej w czasopiśmie „Nature Communications”), jest on wytwarzany z bakterii E. coli. Komórki mikroorganizmów zostały wyhodowane w taki sposób, aby mogły samodzielnie wytwarzać nanowłókna. Dzięki zaprogramowanym właściwościom, tusz ten nie potrzebuje żadnych dodatkowych substancji, takich jak kwas hialuronowy czy krzemionka, aby utrzymać swój kształt (a mimo to pozostaje elastyczny), co wyróżnia go spośród innych pionierskich materiałów tego typu. Pomimo tego, że ten lepki, hydrożelowy tusz powstaje wyłącznie z mikroorganizmów i nie opiera się na twardości syntetycznych polimerów jak jego poprzednicy, jest nie tylko trwały, ale również ma zdolność samoregeneracji, ponieważ posiada zdolność do samoreprodukcji. Co istotne, po wydrukowaniu obiektu 3D „żywy tusz” przestaje „rosnąć” i nie zmienia nadanego kształtu.

Kolejna istotna rzecz – ten elastyczny tusz przeszedł testy wytrzymałości: materiał nie popękał podczas próby przeciśnięcia go między dwoma słupkami o rozstawie 16 mm, udało się też pomyślnie wydrukować obiekty 3D o kształcie siatki, pudełka, pierścienia i stożka. Dalsze eksperymenty wykazały, że w połączeniu z innymi drobnoustrojami tusz ten może nie tylko wydzielać lek przeciwnowotworowy (azurynę), ale też może wychwytywać i „więzić” BPA – szkodliwą toksynę znajdującą się w plastikowych pojemnikach. Wiele wskazuje więc na to, że opisywany tusz mikrobiologiczny może być używany jako środek pomagający zwalczać raka lub usuwać toksyny. Naukowcy snują także dalsze plany – dzięki zdolności samoregeneracji materiał ten może się okazać przydatny w branży budowlanej jako bardziej ekologiczna alternatywa rozwiązań konstrukcyjnych, a może nawet jako budulec wykorzystywany do tworzenia siedlisk w kosmosie.